Gereden: 367km


Terwijl Johnny 's ochtends de tassen inpakt, loop ik nog voor de laatste keer naar de watervallen. Omdat het nog vroeg is en de zon nog niet zo hoog staat zijn de regenbogen nog mooier dan gisteren. Een stukje stroomopwaarts kan je de regenboog zelfs helemaal rond zien lopen.

Na weer genoten hebben van een uitgebreid ontbijtbuffet vertrekken we richting Namibië. Het eerst stuk rijden we dezelfde weg terug richting de Kazungula, maar deze keer hoeven we gelukkig niet met de veerboot. Sinds 2004 is er 100 km verderop bij Sesheke een brug over de Zambesi rivier, waar we de grens over gaan naar Namibië. Onderweg zien we heel veel dorpjes (kralen) met Afrikaanse hutjes, langs de weg lopen geiten en koeien. Vlak voor de brug worden we nog gecontroleerd door de Zambiaanse politie. We hebben onze papieren en vooral de verzekering in orde, dus mogen we doorrijden. Eenmaal over de brug zien we wel wat huisjes staan, maar er staat nergens iets aangegeven. We rijden door een hek naar de Namibische grensovergang en verwachten eigenlijk dat we teruggestuurd worden om ons bij de Zambiaanse douane te melden. Maar dit is blijkbaar niet nodig. Het kostte veel moeite om Zambia binnen te komen, maar eruit is geen probleem, waarschijnlijk omdat ze nu geen geen geld kunnen vangen.

Bij de Namibische grens moeten we na de paspoortcontrole met zijn allen over een klein vies doekje lopen voor desinfectie van de schoenen tegen veeziektes. Op deze manier heeft het weinig effect ben ik bang, maar goed het gaat om het idee. Ook wordt onze koelkast gecontroleerd want we mogen geen vers vlees en melk meenemen. Daar gaat onze boerenworst. We mogen het vlees wel ter plekke braden en dan meenemen, maar daar hebben we natuurlijk geen tijd voor. Een stuk verder op bij de driesprong waar we rechtsaf richting Katima Mulilo moeten, kunnen we de Cross Border Permit betalen. Het schijnt dat als je deze niet betaald, je bij de grens waar je Namibië verlaat, weer teruggestuurd wordt naar de plaats waar je Namibië weer binnenkomt, wat in ons geval een paar duizend kilometer verderop ligt, dus betalen we hier maar netjes.

Voor we het weten zijn we Katima Mulilo uitgereden zonder dat we een supermarkt gezien hebben. We rijden terug en vragen bij de benzinepomp waar de supermarkt is. Bij de Pick & Pay slaan we wat boodschappen in, want de komende dagen moeten we weer zelf koken. Ook kunnen we Namibische dollars pinnen en tanken we de auto weer vol.

Het is mijn beurt om te rijden. Vlak voor de brug bij Kongola is een police checkpoint. Gelijk na de brug moeten we ons eerst melden bij de office van het BwaBwata National Park wat rechts van de weg ligt. Het is nog een stukje rijden over een zanderig pad, wat nog best spannend is als je nog nooit zo'n pad gereden heb. Gelukkig komen we na een paar kilometer heelhuids bij het kantoortje aan. We kopen een permit voor het park en gaan op weg naar de Nambwa campsite die aan de linkerkant van de weg ligt.

Johnny mag rijden. Hij heeft in april een 4x4 cursus gedaan bij de Beekse Bergen. Het gaat een heel stuk goed, het is niet overal even zanderig. Als we een heel stuk gereden hebben waar het pad vrij hard is, komen we plotseling in een stuk zacht  zand vast te zitten. We pakken de schep en de oprijmatten en proberen er uit te komen, maar het lukt niet echt. We hebben geluk als er na een minuut of tien al twee tegenliggers aankomen. In een mum van tijd helpen ze ons er uit. Ook vertellen ze waar we langs moeten rijden, want echt duidelijk staat de campsite niet aangegeven. Dankzij de aanwijzingen nemen we de goede afslag en arriveren we voor het donker op de Nambwa campsite. Nambwa is een community campsite, de plaatselijke bevolking heeft de camping gebouwd, ze hebben grappige rieten hutjes gebouwd voor de toiletten en douches en met behulp van zonne-energie is er zelfs warm water. We hebben een mooi plekje aan de rivier, uiteraard met braaiplaats, waar we een lekker vuurtje stoken met het gratis hout van Sondela.