Gereden: 39,5km

Na het ontbijt pakken we de boel weer in en gaan het park verkennen. We komen de neushoorns tegen die net gevoerd worden en rustig staan te kauwen. Verderop zien we een groep blauwe wildebeesten, ook een soort die we nog niet eerder gezien hebben. Het park heeft zich gespecialiseerd op zeldzame dieren, die je in het wild nooit ziet. Als er een groep toeristen te paard in de buurt komt, slaat de hele kudde op hol. Ook zien we de zeldzame hartmann-bergzebra.

Dan komen we bij het roofdierengedeelte. Bij het hek bij de ingang geeft een medewerkster ons nog een folder met de handleiding. Hierin staat dat je de dieren niet te dichtbij moet laten komen en altijd moet blijven rijden. Eerst zien we niets, maar dan zien we boven op een heuvel een paar auto's staan. We rijden er naar toe en dan komt een mannetjesleeuw de hoek om naar ons toelopen. Hij loopt op de weg en vlak voor onze auto loopt hij netjes opzij de auto voorbij. Een tweede mannetje komt de hoek om en terwijl we daar naar kijken horen we opeens een gesis. Johnny kijkt in zijn spiegel en ziet een leeuw aan zijn band hangen. Hij probeert direkt weg te rijden, maar de leeuw is zo sterk dat we geen centimeter vooruitkomen. Onder tussen loopt leeuw nummer twee naar de andere achterband en bijt deze lek. Nu hebben we twee leeuwen aan onze auto hangen. We vinden het nu best griezelig worden en draaien de raampjes van de auto dicht.  Leeuw nr. 2 laat de band los en weer proberen we weg te komen, maar het lukt echt niet. Het mannetje loopt doodleuk naar de voorkant en bijt ook deze band lek. We proberen het telefoonnummer op de folder te bellen, maar dit lukt niet. Voor ons staat een Zuid-Afrikaanse auto en we roepen om hulp. Ze schreeuwen terug dat ze de parkwachters gebeld hebben.  Leeuw nummer 2 doet intussen nog een poging om de vierde band kapot te bijten, maar laat zich toch weerhouden door ons getoeter. Hij gaat bij de vrouwtjesleeuwen liggen die intussen achter het andere mannetje op de weg zijn gaan liggen. Kennelijk vinden ze het wel stoer. Zo'n echte man die een auto vangt!

Eindelijk komen de parkwachters er aan en met wat geschreeuw gaan de leeuwen  er direct vandoor. Eén parkwachter is uitgestapt en loopt naar ons toe. Hij zegt dat we het beste naar het dichtsbijzijnde hek naar het wilde honden gedeelte kunnen rijden, dan rijden zij achter ons aan. We hobbelen een kleine honderd meter  verder en kunnen dan eindelijk opgelucht ademhalen. We zijn eruit!  Naast het hek staat nog een auto met een lekke band. Deze hebben ze ook te pakken gehad. De parkwachter verteld dat ze dit regelmatig doen. Hier wordt ik toch wel een beetje boos om. Hadden ze dan niet beter kunnen waarschuwen, dat de leeuwen er een sport van maken om in banden te bijten!  Johnny verbaast zich erover, dat hij niet kon wegrijden toen de leeuw in zijn band beed, maar volgens de parkwachter heeft de leeuw een 4x4 zelfs wel eens een paar meter achteruit getrokken.

We bellen Bushlore om te vragen of ze ons een paar andere banden kunnen brengen. Gelukkig zitten we nu maar zo'n  25 kilometer van het bedrijf af.  Gelukkig hebben ze dat en ze beloven zo snel mogelijk te komen. Johnny gaat alvast aan de slag met de reserveband. De Zuid-Afrikaners die voor ons stonden bieden aan om ons naar het centrale gedeelte te brengen. De jongens en ik maken daar graag gebruik van. Wachten duurt lang en daar kunnen we de dieren gaan bekijken. We rijden nog evne door het cheetah gebied en moeten dan terug door het leeuwengebied. De jongens zijn nog erg onder de indruk en als we dan vlak voor de uitgang de hele leeuwenbende zien liggen, wordt het weer erg spannend.
De medewerkster bij het hek jaagt ze weg en dan kunnen we snel door het hek naar buiten. We zijn weer veilig.

Bij het middenterrrein gaan we naar het slangenhuis en de babykrokodilletjes. Het stinkt er enorm en we kunnen nog maar weinig interesse voor de dieren opbrengen. Maar langzaam komen we tot rust en bij de babycreche hebben de jongens wel weer zin om de gewone bruine babyleeuwtjes te aaien. Deze zijn al een stuk groter dan de witte, maar i ntegenstelling tot gisteren toen ze actief rondrenden, liggen ze nu onder een afdakje lekker te luieren. Het is intussen al middag geworden en we gaan maar een hapje eten in het restaurant. Als we klaar zijn en naar de hoofdingang lopen zien we onze auto bij de parkeerplaats staan. Het is gelukt. De mensen van Bushlore hebben de banden gebracht en meegeholpen om ze op de auto te zetten. Johnny vertelt dat hij steeds aan iedere auto die langs kwam moest vertellen wat er gebeurd was. Als we samen weer naar het restaurant lopen, zodat hij ook nog een hapje kan eten, spreekt iedereen hem dan ook weer aan om te horen dat het goed afgelopen is. Een man vertelt ons nog dat de wilde honden in het gebied waar Johnny de band stond te verwisselen er met zijn nummerbord vandoor is gegaan. Fijn zo'n dierenpark waar de dieren je auto slopen!

Nadat Johnny ook nog wat gegeten heeft, rijden we naar Bushlore. Of het door de stress van vanmorgen komt, weet ik niet, maar op het laatste stukje in Johannesburg raken we de weg kwijt. We herkennen de grote autozaak waar we moeten afslaan, maar zien niet dat er vlak voor de tunnel nog een weg naar rechts loopt. We rijden door industrieterrein en er zijn weinig mensen op straat, maar er loopt gelukkig toch nog een man die ons de weg kan wijzen.

Bij Bushlore aangekomen wordt onze auto direct uitgepakt door de medewerkers, terwijl ze ons nog een beetje uitlachen over het leeuwenavontuur.  We krijgen een kopje thee aangeboden en we spreken af dat we om vier uur vertrekken naar het vliegveld. Na ons komen er een paar Fransen terug met een landrover. Ze hebben een deukje in de auto gereden, en er ontstaat een discussie. Hierdoor worden wij een kwartier later naar het vleigveld gebracht. We zijn al een uur achter op schema en nu wordt het helemaal spannend of we op tijd zijn. Gelukkig is het zaterdagmiddag en een stuk rustiger onderweg dan bij aankomst.

Bij de aankomsthal worden we afgezet en we zien op het grote scherm in de hal ons vluchtnummer staan bij een balie van Lufthansa  helemaal aan de andere kant van de hal. We haasten ons door de drukte die kant uit, maar bij de balie blijkt dat we ons gewoon bij de South African airlines balies hadden moeten melden, helemaal aan de andere kant. Weer terug, hier staat een lange rij van mensen te wachten voor alle vluchten van South African airlines die vanaf Johannesburg vliegen. Als we eindelijk kunnen inchecken zijn onze gereserveerde stoelen al weggegeven. We krijgen 4 losse stoelnummers toegewezen,  daar zijn we niet blij mee. Maar na wat geharrewar kunnen we toch nog omgeboekt worden door een suprior medewerker. Hij kan twee stoelen bij het raam en twee in de middenrij regelen.

De jongens hebben intussen wel honger gekregen en gaan samen met Johny een hapje eten, terwijl ik voor de laatste randen nog wat souveniers uitzoek. Daarna lopen we snel naar het vliegtuig, waar ze net beginnen met inchecken.

In het middenpad komen we aan beide kanten tussen twee stevige heren te zitten, best lastig als je eruit wilt om een stukje te lopen. We vertrekken rond half acht met ruim een kwartier vertraging. Al vrij snel krijgen we nog een diner voorgeschotelt, waarna Martijn en Niels tussen de twee heren film gaan kijken en spelletjes doen op de boordconsole. Niels valt al vrij snel inslaap, maar Martijn kan niet slapen en is om één uur nog film aan het kijken. Ook ik kan niet niet slapen.  Al heel vroeg wordt iedereen gewekt voor het ontbijt. Martijn en Niels komen bij ons zitten. We zijn allemaal nog te moe om iets te eten. Martijn is zelfs misselijk geworden door te weinige slaap.

Om kwart over 6 landen wij op Frankfurt-Airport. We halen de koffers van de lopende band, wat vrij snel gaat, en zoeken dan de halte van de Holiday Parking op. Johnny gaat geld pinnen. We komen ook nog een bakkerij tegen, waar we lekker verse croissantjes voor onderweg kunnen kopen. Bij de Holiday-parking staat net een busje, maar jammer genoeg passen we er niet in en moeten wachten. De chauffeur belooft ons een andere bus op te roepen. We wachten een hele tijd maar er komt niemand. Uiteindelijk besluiten we maar weer de centrale op te roepen en dan kunnen we na een dik half uur wachten eindelijk naar de auto.

Als ik de auto ophaal, ziet hij er wel erg klein en laag uit. We moeten echt weer wennen, na 4 weken in zo'n stoere 4x4. Martijn valt in de auto gelijk in slaap en kan zijn rust in halen. We zijn weer terug in Europa. Na vier weken stralend weer, regent het onderweg. We kunnen met moeite onze ogen openhouden onder het rijden. Uiteindelijk zijn we rond twaalf uur moe maar voldaan weer thuis.