Gereden: 37,5km

Na het ontbijt worden we opgehaald door Tommy voor een living dessert tour. Er gaan nog een Italiaans stel en twee Engelse dames mee. Buiten Swakopmund, als we de weg hebben verlaten en door de droge rivierbedding van de Swakop rivier zijn gereden, stoppen we om de banden leeg te laten lopen. We staan al naast de eerste zandduinen en Martijn en Niels klimmen vol enthousiasme naar de top. Als we verder gaan, zitten de schoenen boordevol zand. Even verderop stopt Tommy voor een kameleon die tussen de struiken verstopt zit. We mogen hem om beurten even vast houden en ook Martijn en zelfs Niels, die meestal een beetje bang is voor dieren, vinden het prachtig. Even verderop springt Tommy uit de auto en begint snel in het zand te graven. Dan tovert hij een Palmato gekko tevoorschijn. Een diertje met een doorschijnende huid en prachtige grote ogen. Als we hem allemaal goed bekeken hebben, graaft hij zich weer in, diep in het zand.

Een stukje verder vindt Tommy een skink en daarna stopt hij bij een stuk zwart gekleurd zand. Hij haalt een sterke magneet en haalt deze boven het zand heen en weer. Binnen de kortste tijd zit de magneet als een borstelkop vol ijzervijzel. Een van de Engelse meiden is schooljuf en wil het ijzervijzel graag meenemen om aan de kinderen te laten zien. Ze krijgt het in een plastic zakje mee. Voor de jongens maakt hij even later ook een zak klaar. Omdat Tommy al de hele tijd op blote voeten rondloopt, laten we de jongens ook lekker op blote voeten door het zand lopen. Het wordt langzaam warmer en de zon begint al door de wolken heen te breken.

Onderweg stopt Tommy af en toe om wat kevertjes te vangen, die hij kan gebruiken als kameleonvoer. Als hij even later stopt om een kameleon te zoeken ziet hij een slang in de dollarbusch struiken zitten. We worden er allemaal weer bijgehaald en kunnen de sidewinder van dichtbij bewonderen. Daarna probeert hij een kameleon te verleiden om een hapje te nemen. Eerst heeft hij niet zo veel zin, maar uiteindelijk laat hij zich toch verleiden. De jongens hebben het dan wel bekeken en zijn bezig een enorme hoge zandduin te beklimmen, daarna laten ze zich weer lekker nar beneden rollen.

We gaan weer verder, de duinen worden steeds mooier en hoger. Dan stopt Tommy de auto weer en rent pijlsnel over het zand. Even later komt hij terug met een Shovel Snouted Lizzard, een klein hagedisje met vlijmscherpe tanden. De italiaan biedt zich aan als vrijwilliger om het hagedisje als oorbel aan zijn oorlel te laten hangen. Hij trekt een nogal pijnlijk gezicht. De dames laten het diertje dan maar in hun vinger bijten. Het valt eigenlijk best mee, want hij heeft natuurlijk maar hele kleine tandjes. Dan laat Tommy het hagedisje weer lopen en rent hij er samen met Niels en Martijn weer achteraan. Ze moeten hun vinger voor zijn snuit zien te krijgen, waarna het beestje in hun vinger bijt en ze het hebben gevangen.

Even verderop stoppen we hoog op een duin en wanen ons echt midden in een woestijn. Aan alle kanten zijn we omgeven door zandduinen, een prachtig gezicht. Vlak bij de kust rollen we met de auto van een zandduin, om een brullende duin te horen. De moter staat uit, maar het geluid dat we horen is van een vliegtuig dat opstijgt. Dan bereiken we de zee en zit onze rondrit door de woestijn er op. Het was een fantastische tour, volgens Martijn was deze dag zelfs de leukste van zijn leven!

Nadat we teruggebracht zijn naar Dunes, gaan we Swakopmund in en kopen bij de Pick and Pay wat broodjes die we bij de zee op eten. Martijn wil nog graag naar het Kristalmuseum, maar we hebben de kaart van Swakopmund vergeten. We lopen in de richting waarvan ik denk dat het daar ongeveer is, en komen bij het oude station van Swakopmund, waar ze inmiddels een hotel van gemaakt heb uit. Als ik een foto heb gemaakt, vertel ik Martijn dat dit gebouw vroeger het station van Swakopmund was. 'Dan weet ik waar het Kristalmuseum is' zegt hij, en inderdaad leidt hij ons zonder problemen naar de ingang. Toen we vanochtend op Tommy stonden te wachten, heeft hij de kaart van Swakopmund bestudeerd die op de muur van het guesthouse was getekend en dat komt ons nu heel goed uit.

In het museum bevinden zich gigantisch grote bergkristallen en andere mooie stenen. Er is ook een tuin waar je zelf kleine steentjes mag uitzoeken. Een klein zakje kost maar 100 N$ (1 euro), en we storten ons op het schatzoeken. Uiteindelijk hebben we ons zakje vol en dan bekijken we nog snel de rest van de galerie, want we moeten nog naar Walvisbaai.

Bij het guesthouse staat de truck van wildlife adventures die we voor het eerst bij de Nata Lodge hebben gezien, in de weg. We moeten eerst de chauffeur zien op te trommelen, maar dan kunnen we weg. Het is maar een klein eindje rijden naar Walvis Baai  en rond half vijf komen we bij Ana's Inn aan. Dit is voor ons een aangename verassing. We krijgen een compleet appartement met twee slaapkamers, een klein keukentje, twee badkamers en een lekkere bank met tv, waar de jongens zich gelijk mee bezig houden. Als we ons geinstalleerd hebben en zitten te genieten van een drankje, komt de eigenaar, Andre nog even een praatje maken. Hij raad ons aan om voorzichtig te rijden, als we de komende dagen over de gravelwegen in de Namib woestijn gaan, en vraagt of we hem een e-mail willen sturen als we weer veilig thuis zijn.

Even later komt een medewerkster vertellen dat Jeanne, waarmee we voor morgenvroeg een kayaktour hebben geboekt, gebeld heeft om te vertellen dat ze morgenvroeg bij Mola Mola klaar staat, en dat het weer morgen goed zal zijn. Op aanraden van Andre gaan we bij the Raft eten. Het restaurant is gebouwd op palen en we zien in het donker een reiger in het water lopen. Het eten is heerlijk, maar we zijn erg moe geworden van deze lange maar schitterende dag. Bij Ana's inn gaan we ons nog snel even douchen en kruipen dan lekker in bed.