Gereden: 129km

's Morgens om tien uur gaan we naar de receptie voor een bushwalk. Moses staat ons al op te wachten. Hij vertelt ons over het ontstaan van Treesleeper. In 2005 zijn ze begonnen met het bouwen van de campsite. Met hulp van Nederlandse ontwikkelingsorganisaties en een Nederlandse antropoloog, Stasja Koot die hier zijn afstudeeropdracht heeft gedaan, is er een trust opgericht voor de plaatselijke bevolking, die de campsite beheert en activiteiten zoals de bushwalk, een rondleiding door het dorp en traditionele dansen organiseert. De bedoeling is dat het hele dorp profiteert van de opbrengsen van de campsite. Er zijn nu vijf mensen in dienst van de trust die de campsite beheren en de activiteiten begeleiden.

Voor de bushwalk hebben ze een pad bij de campsite gemaakt, waar ze vertellen over het leven van de San toen ze nog jager/verzamelaars waren.
We zien de gifplanten zien die ze gebruiken voor de pijlen. Moses laat ook zien hoe je een val gebruikt. Bij een grote termietenheuvel, waarvan wij denken dat hij verlaten is, vertelt hij dat de termieten in de droge tijd hun burcht dicht metselen. Ze zitten nu onder de grond. Als het weer begint te regenen vliekomen ze er allemaal in een keer uit. De San maken een kuil met een vuurtje erin. De termieten die er door heen vliegen verliezen hun vleugels en worden geroosterd. Voor de bushmen is het een echte lekkernij. Bij twee stokjes in de grond blijven we staan. Dit zijn een drie en vierjarige baobab boom. Nooit geweten dat deze bomen zo langzaam groeien. De jongens mogen ook boogschieten met als doel een dierenvel. Niels gebruikt de pijl en boog die we gisteren bij de receptie hebben gekocht en schiet midden in de roos. Volgens Moses kan Niels beter schieten als hijzelf. De bushmen mogen niet meer jagen en verliezen hun vaardigheden. Het land is ingepikt door de grote boerderijen en ook uit Etosha zijn ze weggejaagd. Nu is het moeilijk voor de mensen om geschikt werk te vinden. Moses vertelt dat zijn vader in Etosha de hekwerken om het park repareert. Anderen werken voor een waarschijnlijk karig loon op de boerderijen in de buurt, maar er zijn ook veel mensen werkeloos. Hopelijk lukt het ze om van de campsite een succes te maken.

Het is in de zon al flink warm geworden als we aan het eind van de bushwalk zijn gekomen, we eten nog een broodje op de campsite en vertrekken dan naar Etosha. Voordat we het park inrijden, staat er al een welkomstcomité van twee giraffen op de uitkijk. Direct in het park zien we een paar dikdik s (een kleine antilopensoort) staan. We hoeven dus niet eens de dikdik-drive te doen om ze te zien. Bij Namutoni moeten we de parkfee betalen, onze campsites in Etosha hebben we van te voren al gereserveerd en betaald. Op het gras voor de receptie lopen heel veel zebra mangoesten. Eentje heeft een prooi gevangen. Het is niet meer te zien wat het is, maar het bloed zit de mangoest om de bek. Een aantal andere mangoestjes probeert het vlees af te pakken, en al rennend verdwijnen ze in de bosjes. We besluiten om eerst een gamedrive te gaan doen, maar komen niet verder dan de waterplaats Chudop, vlak bij Namutoni. Als we aankomen rijden staat er een hele kudde olifanten in de bosjes. Een kleintje probeert bij zijn moeder te drinken. Iets grotere 'kinderen' zijn aan het stoeien. Langzaam lopen ze naar het water om te drinken en wij volgen ze. Bij de waterplaats komen de dieren vanzelf naar je toe. In de verte komen een paar giraffen aanlopen. Van de andere kant, komt wat later een zwarte neushoorn aanlopen. Een hyena komt drinken en zebra's komen aanlopen. Opeens merken we dat alle andere auto's en bussen weg zijn en dat de zon ook al bijna onder is. We moeten voor zonsondergang binnen zijn en rijden snel naar de camping.

Op ons plekje nr.5 staat al een groep overlanders. Een grote truck met een heleboel mensen. Ze zijn al druk bezig hun tentjes op te zetten. Zij hebben campsite nr. 6 toegewezen gekregen. Het is niet helemaal duidelijk hoe het zit, maar de plek is heel ruim en we besluiten hem gewoon te delen. Als ik de volgende ochtend de campsite eens bekijk,zie ik dat vlak bij de toiletten, een klein plekje met braaiplaats is die niet bezet is. Nr. 1 is op plaats nr. 2 gaan staan en zo is de boel opgeschoven.

's Anods gaan we eten in Fort Namutoni,. Als we binnenkomen brand er een vuurtje in olievaten, waar ze gaten in de vorm van een olifant en een boom hebben geprikt. Het ziet er erg sfeervol uit. Helaas is het eten minder geslaagd, we moeten lang wachten en echt veel en lekker is het ook niet.